Het is 24 april 2015. Weer een doodnormale vrijdag.
Het begint allemaal met een wekker die afgaat. Uit mijn telefoon klinkt een ''rustgevend muziekje'', volgens mij heet het 'Gentle spring rain'. Nou 'gentle' mijn reet.
Elke ochtend schrik ik weer wakker met het gevoel of ik van een hoog flat gebouw afspring.
Chagrijnig draai ik me dan op mijn zij om te kijken of het echt al tijd is om op te staan.
06:15 geeft ie aan. Veel te vroeg vind ik dus ik snooze hem nog even.
Vijf minuten later voel ik me namelijk vast veel beter en opgewekter door dat extra beetje slaap.
Ik sluit mijn ogen voor een paar seconden en dan klinkt het ''Gentle spring rain'' muziekje weer.
Verbaasd kijk ik opnieuw op mijn telefoon. 06:20. Die vijf minuten gingen wel heel snel.
Dit SNOOZE proces herhaald zich minstens 4 keer.
Als voor de vijfde keer het muziekje begint te spelen druk ik toch maar zuchtend de wekker uit en sta op.
Ik ga douchen, poets mijn tanden, doe mijn haar en zoek iets uit mijn kast om aan te trekken voor de dag. Het laatste neemt de meeste tijd in beslag, want elke outfit die ik aanpas is toch niet leuk genoeg.
Na 20 minuten voor de kast te hebben gestaan wordt ik door tijdnood gedwongen om iets te kiezen.
Ik ga toch maar voor outfit nummer 1, fijn dat had me een kwartier kunnen schelen.
Snel doe ik mijn make-up en kies ervoor om de eyeliner over te slaan, omdat ik anders te laat kom.
Ik gooi wat fruit in mijn tas en snel nog een pakje koekjes voor in de pauzes en spring dan snel op de fiets. In de hoop dat ik niks ben vergeten.
Uiteraard ben ik nog niet eens de straat uit als het begint te regenen. Als ik een beetje door fiets kan ik op mijn stageplek zijn in 20 minuten. Dan zie ik er natuurlijk uit als een verzopen kat.
Ik kom aan op mijn stageplek de W.A van Lieflandschool. Dat is een school voor speciaal onderwijs en het speciaal onderwijs varieert in verschillende niveaus.
Ik druk op de knop beneden bij de deur, de deuren zijn namelijk allemaal beveiligd en je komt er alleen in met een sleutel of een pasje, en ik wacht tot er een piep klinkt en de vertrouwde stem van de baliemedewerker zegt 'Je kan de deur opendoen'.
Ik loop de trap op naar de VSO afdeling. ''Goedemorgen'' zeg ik als ik boven ben tegen de docenten en stagiaires die er al staan. Ik dump mijn spullen in het lokaal en ga thee halen.
Voor de leerlingen komen drinken we meestal gezamenlijk wat en ik ga bij het groepje stagiaires staan. Ja ik weet het: groepjes vorming tussen docenten en stagiaires, maar wees niet bang we kunnen wel (bijna) allemaal met elkaar overweg.
Dan klinkt de bel en worden de leerlingen binnengelaten. Sommigen stromen de gang door met veel kabaal, sommigen juist tergend langzaam. Sommigen groeten je enthousiast en sommigen lopen met een gezicht op onweer langs.
Een paar leerlingen die stagiaire E. (zo noem ik haar voor het gemak) en ik bij dansen hebben komen al enthousiast naar me toe.
Leerling J: ''Vanmiddag gaan we wel weer dansen toch? Ik ken het nog goed!''
Leerling Ro: ''Juf! Vanmiddag moet ik weer die sprong doen met mijn benen zo.''
Hij doet een raar hups sprongetje in de lucht en ik lach. Het ziet er natuurlijk niet uit, maar een tien voor de inzet.
Alle docenten gaan dan naar hun eigen klas. De klas waar ik in zit heeft op de vrijdag niet veel leerlingen.
Het zijn er maar zeven. Allemaal totaal verschillende jongeren.
Achterin in de hoek zit het perfecte voorbeeld van een autistische jongen. Het is een jongen die de hele dag dialogen van alle bassie en adriaan afleveringen met zichzelf houdt. En daardoor soms dwars door de les heen roept: ''DROMMELS, DROMMELS EN NOG EENS DROMMELS.''
Voor hem zit een meisje met psychoses. Zij kan de hele dag praten over de dood, bloed, organen, snijden, drugs en nog veel meer van dat soort vrolijke onderwerpen. Bovendien
tekent ze ook nog van die 'prachtige' tekeningen uit horrorfilms met dode kinderen en
voodoo poppetjes. Gezellig!
En achter de computer zit een jongen die je werkelijk bijna nergens toe kan zetten en alle vrijheid krijgt op school. Na mijn mening is dat niet de beste aanpak voor hem, maar dat nu even terzijde.
En wat doet hij met alle vrijheid? Juist! De hele dag, echt werkelijk waar, de hele godganse dag achter de computer zitten en af en toe scheld hij de meester uit voor ''klootzak'' ''viezerik'' ''varken'', roept hij een belediging naar een medeleerling of vraagt hij mij naar een of andere app voor zijn tablet. Kortom, niet echt een voorbeeldig kind, maar wat is hij een geweldig joch!
Elke vrijdagochtend neem ik twee leerlingen mee voor een kunstles.
Ik kies dit keer voor leerling T., een meisje wat lichamelijk 15 jaar is, maar sociaal en mentaal doorgaat voor misschien net 5. Ze houdt ontzettend veel van knutselen en werkt heel enthousiast dus daarom vind ik het altijd leuk om haar erbij te hebben. Ook geeft ze me niet heel veel keus, want zodra het woord kunst gezegd wordt steekt ze haar vinger op en zegt: ''Juf, Juf! mag ik mee!''
De andere leerling die ik meeneem is leerling R., hij is een 15 jarige jongen met down. Hij heeft knalblauwe ogen en loopt er altijd stijlvol gekleed bij. In de ochtend moet hij elke keer weer een beetje op gang komen. Dan is hij nog heel schuw en zegt hij niet veel, maar zodra hij loskomt komt hij ook goed los en stopt hij niet meer met grappen maken. ''Ik gooi een bom op zijn hoofd'' klinkt het dan. Zo'n heerlijk joch.
Als de leerlingen geconcentreerd bezig zijn met een schilderwerkje kijk ik van een afstandje hoe ze te werk gaan. Leerling R. heeft z'n tong uit de mond terwijl hij de kleuren verf mixed en leerling T. neuriet zacht een melodie van een Ariana Grande nummer.
Het is iets heel kleins, een simpel aanzicht, maar het doet me wel wat en mijn hart smelt een beetje en ik lach. Het kleine geluk bij kinderen en dan vooral bij de 'speciale' kinderen vind ik zo iets moois.
In de pauze eten we gezamenlijk met de leerlingen. Leerling Ro. komt alweer naar de juf en meester toe. Ik kan er nog steeds niet wennen op mezelf juf te noemen, maar goed weer terug naar het verhaal. Hij vraagt enthousiast of we nog thee en koffie willen en staat alweer klaar met de kopjes in de handen.
Leerling Ro: ''Rooibos toch?''
Het is een leerling wat zo nu en dan het bloed onder mijn nagels vandaan kan halen, maar op zo'n moment is zelfs hij aandoenlijk.
Jaja, het klinkt allemaal een beetje raar over een jongen van pak weg 15 jaar oud, maar het is oprecht zo.
Later op die dag komt leerling J. bij ons in de klas. Ik draag een zacht roze blazer die ik naar stage niet eerder heb aangehad. Nu denk je waarschijnlijk, JEZUS waarom vertel je dit soort nutteloze informatie. Nou hierom..
Leerling J. komt vrolijk naar me toe en zegt: ''Je hebt een mooie tutu aan.''
Ik kijk hem eerst verbaasd aan. Tutu? Waar heeft hij het over.
''De kleur is echt mooi.''
Hij heeft het over mijn blazer, natuurlijk.
In mezelf moet ik grinniken. Ik bedank hem, maar kan een grote lach niet onderdrukken.
Een jongen die een kop groter is dan mij zegt tegen me dat mijn Tutu mooi is.
Weer smelt mijn hart een beetje. Pfff, hoe doen ze dat toch.
In de middag hebben de leerlingen keuzegroepen en zoals bovengenoemd doe ik dan samen met een andere stagiaire de dansles. We hebben dit blok een redelijk pittige dans voor ze.
En het doet me zo goed dat de meesten binnenkomen in de les en zeggen dat ze het liedje hebben
opgezocht thuis en hebben geoefend.
Dus ik zet de muziek aan en gooi ze in het diepe door ze de dans zonder ons te laten doen.
De dans begint zittend op de grond wat we gedoopt hebben tot het oerwoudpasje,
Volgens een van de leerlingen zitten namelijk mensen in het oerwoud ook altijd zo. AANDOENLIJK!
Vol verbazing kijken we naar ze, hoe goed ze het nog kennen en kunnen.
Bij een dansschool staan ze misschien gelijk aan een kindergroep van een jaar of 7, maar dat maakt niks uit ze staan er namelijk wel gewoon en doen het beter dan ooit te voren.
Mijn hart smelt weer een beetje.
Vervolgens gaan we bezig met een nieuw stuk dans en ze zijn allemaal in opperste concentratie en
enthousiast. Thank god, je wilt uiteraard dat de activiteiten die je bedenkt goed vallen.
En dan is het alweer tijd. De leerlingen gaan terug naar de klas en pakken hun spullen.
Ik loop mee naar buiten met ze en hoor van verschillende kanten ''fijn weekend juf!'' of ''Tot volgende week juf!''.
En als ik ze in de taxi's zie stappen kan ik het weer niet laten en staat er een lach van oor tot oor op mijn gezicht. Ik zwaai ze nog even na en je raad het alweer... mijn hart smelt weer een beetje.
Ik kan er werkelijk niks aan doen, maar die moedergevoelens komen dan echt naar boven en ik denk bij mezelf: ''Jezus ik wordt echt oud.''
En dat allemaal door die rare, gekke, luidruchtige, maar oh zo leuke kinderen.
door: Desi Rodriquez
